Bevrijding
Door Dicky In Columns op 2 juni 2015
5 Mei Bevrijdingsdag is voorbij, maar ik wil daar toch nog iets over zeggen. Wij moeten met elkaar ook ieder jaar erbij stil staan dat het niet vanzelfsprekend is dat je vrij bent. Wat er zich in de oorlog allemaal heeft afgespeeld, zoiets verschrikkelijks, mag nooit meer gebeuren, maar dan ook echt nooit.
Ik heb laats een andere vorm van bevrijding ondervonden.
Een vriendin van ons belde mij. Zij is al een poosje ziek, die rotziekte die ik nu niet eens op wil schrijven. ‘Ik ben klaar met mijn haar’, zegt ze, ‘het moet eraf! Als ik met mijn handen er door ga neem ik grote plukken mee.’
Snel in de auto naar haar toe. Ik kom niet graag met lege handen, dus bos bloemen en een lekkere fruitmand mee. Dat hoort zo vind ik.
Ze was er klaar voor en zat eigenlijk al bijna in de stoel. Kapmantel om, tondeuse erbij, ik had er veel moeite mee maar zij was al helemaal aan het idee gewend dat ze zo kaal zou zijn. Lange lokken vielen op de grond. ‘Staat je hartstikke goed!’, zeiden haar moeder, zusje en buurvrouw en dat vond ik ook. Maar ik kan jullie vertellen dat het voor mij niet makkelijk was om te doen. ‘Het haar was vervelend en zelfs lastig, ik kon het niet meer in model brengen.’ Dit is die andere manier van bevrijden… ik had haar bevrijd van haar lokken en, vertelde ze opgelucht, ‘dit is een fijner gevoel!’
Ik gaf drie dikke zoenen en stapte de auto in. Ik kan hier helemaal niet goed tegen en heb eerlijk gezegd onderweg wel een traantje weggepinkt.
Bij ons in de zaak wordt heel wat geknipt, gekleurd, opgestoken, gepermanent, noem maar op, maar één ding kan ik nu wel zeggen: ‘Als het op knippen aan komt… bevrijden we liever onze klanten van hetgeen eraf mag, dan van dat wat er af moet.’
Dicky Heuckeroth schrijft eens in de twee weken een column in de Staphorster